W "Requiem dla snu" widz odczuwał uzależnienie w sposób całkowicie psychiczny, druzgocący i wszechwładny. "Aż do kości" pokazuje drugą stronę medalu: życie zewnętrzne, świat narkomanów i ludzi zwyczajnych. I jest to świat bardzo przygnębiający. Kręcony cyfrową kamerą obraz jest wypłowiały, pozbawiony wszelkich żywych kolorów. Świat jest bezbarwny, bezsmakowy, beznadziejny. Ludzie są szarzy i mało interesujący, praca ogłupiająca i męcząca, dom bez ciepła. Kiedy patrzy się na to wszystko, kiedy obserwuje się życie głównej bohaterki, trudno się dziwić jej nałogowi. Narkotyki dają przynajmniej imitację emocji, pozwalają zbudować azyl, do którego ucieka się przed szarugą dnia codziennego. Niestety jest to azyl zbudowany z kart i prędzej czy później musi się rozpaść.
Wtedy pojawia się postanowienie poprawy i chęć rzucenia narkotyków. Lecz zaraz potem rzeczywistość zwala się z całą mocą na kark. Można rzucić narkotyki. W gruncie rzeczy jest to bardzo łatwe. O wiele trudniejsze jest pozostać czystym. No świat się nie zmienił. Wraca się do szarugi, nudy, pustki. Wraca się do tych samych problemów, przed którymi się uciekało. Wraca się do tych samych ludzi, którzy (w większości) ćpają w najlepsze. Czy można w takim świecie pozostać czystym? Czy w ogóle możliwy jest powrót do świata? Film nie daje jednoznacznej odpowiedzi. Po prostu śledzimy pewien kawałek walki głównej bohaterki. I tyle.
Choć film nie proponuje niczego nowego, jest obrazem bardzo wiarygodnym. Nie ma w nim naciągania. Dzięki temu udało się przenieść na ekran ową dramatyczną pustkę i bezradność. Dzięki całkiem niezłej grze aktorskiej film wypada dobrze na tle wielu innych bardziej napompowanych kasą produkcji.