Zastanawia mnie czy po obejrzeniu tego obrazu, ktoś jeszcze zamiast zachwycać się wspominaną wielokrotnie na forum końcówką ,,połączonych zakochanych dusz, w ramionach deszczu'' miał głęboki niesmak spowodowany rozgoryczeniem bezsensownością śmierci biednego Lewisa?
Gdyby to mój brat przebywał w celi śmierci za żadne skarby nie zakochałabym się w człowieku, który jest współwinny całej sytuacji (A nawet pokusiłabym się o stwierdzenie,że ponosi lwią część winy bo lekkomyślnie wyrzucił rower,który Lewis przecież chciał oddać). Wogóle nie miałabym głowy na miłosne uniesienia ani ochoty na flirtowanie z kimkolwiek. Gdyby to dotyczyło mojego brata zrobiłabym wszystko, żeby go ocalić łącznie z oddaniem za niego własnego życia jeżeli ten, narcystyczny sędzia by na to przystał - Ktoś miał zostać ukarany ,,pod Malezyjską publiczkę, żeby pokazać tym złym amerykanom ,że nie tutaj ,,szanuje'' się zasady''. A w chwili ogłoszenia wyroku jaki zapadł w filmie, na pewno żywej by mnie z tej sali nie wyprowadzili, bo wolałabym zrobić im tam ,,jesień średniowiecza'' niż dalszą marną egzystencję ze świadomością, że odebrano życie mojemu bratu z tak głupiego powodu. No chyba, że najpierw złożyłabym wizytę tej dziennikarce, a potem bym ,,Wróciła do raju'' po resztę.